W portowej knajpie
Autor: Eugeniusz Wróblewski
W portowej knajpie usiadł za stołem	a D
Bosman kulawy i patrzy w tłum.	a G a
Wnet go ferajna otoczy kołem,	D
Gospodarz stawia jamajka rum.	h E
Wszyscy jak swego druha witają,	a D
Co wrócił do nich z dalekich mórz.	a G a
O kraje, lądy, miasta pytają,	D
Czy wiele przeżył sztormów i burz?	h E
O, la, hej! Pijmy rum, pijmy rum!	a G a G a
Lecz bosman milczy, trunku nie raczy	e h
I wypatruje dziewczyny swej,	a e
Której niestety w gronie słuchaczy	F B
Nie znalazł dzisiaj, ni znaku jej.	G E7
Pochylił bosman głowę nad stołem,
Z rumem się miesza opadła łza,
A tłum, co zwartym otaczał kołem,
Odrzekł - odeszła dziewczyna twa.
Podniósł się ciężko, złamany ciosem,
Oczami tępo powiódł przez tłum
I milcząc wyszedł za swoim losem
W stronę, skąd morza wabił go szum.
I dotąd nie wie żaden z kamratów,
Gdzie zniknął stary serdeczny druh.
Mówią, że często wraca z zaświatów
Zakochanego bosmana duch.
Zjawia się w sztormach, w morskiej kipieli
I w szumie wiatrów obnosi żal.
Ci, co pływają, nieraz widzieli
Postać bosmana wśród morskich fal.